Spacetime engineering or possibly evidence in support for the parallel worlds quantum interpretation

My thought about engineering the spacetime of Athens environs did not change the outlook of the streets and there remained as hot and dry and shade-less as it was a few seconds earlier. As my idea about planting more trees in the sidewalks to provide for shade and reduce heat and dryness, as the leaves would have absorbed the hot rays and would have alleviated the burden of the town-dwellers.

The entire idea came, as I walked, exhausted by the heat in the grossly populated Athens inner area. High-rise flats crashed tight, one next to each other, narrow side-walks, absence of trees. When suddenly at the turn of the next corner, an oasis revealed itself over to my left side. Several inter-connected streets with tall trees from either side. The lure was beguiling, though not in my direction, I turned and walked along this street under the welcoming shade. The gain, though not overwhelming, was substantial, the walk under the afternoon heat bearable, almost pleasant. The thought occurred to me, that all the streets in the vicinity were alike, at least in the beginning. But in the process of accommodating more and more people they fell under a relentless axe, destroyed forever. How much better, would have been if all the streets were spared from the uncompromising ill-thought progress. A forest instead of an oasis.

Now, it is impossible. There is no return. The very same people dwelling in this run-down environment will protest vehemently, will fight tooth-and-claw to preserve the little patch they call home. The opportunity has gone past and lost forever.

But wait a minute. There is a time when a change could have been possible, before the situation became irreversible. Before the greedy developers cut down the budding trees to erect their hideous monstrosities. It is all a matter of space and time, spacetime. We are talking about spacetime engineering.

Yes, truly. Time travel has not been invented, yet. But not for long. It is going to be invented still. Authors, which I need to identify, analyzing the possibilities of time travel had found a workable hypothesis for building a time travel machine by creating a time vortex. The time vortex would enable time travelers to go back and forth in time. So, even if a time machine is not ready yet, it will be and all there is a need for, is just a seed of an idea. And there the idea is ...

Nothing happened, the streets remained as are, desolate and inhospitable. May be it's all down to the parallel worlds quantum interpretation. The spacetime engineering exercise has affected another world that runs parallel to mine or ours but not the world we live in. Or may be due to the stipulation presented by the authors I mentioned before. Time travelers can go back and forth in time but only to the time limit set by the onset of the time vortex. Only onwards in time.

The time machine has not been created yet. There is no hope.

Συνειδηση και συνειδητοποιημενος

Αυτες τις στιγμες σκεφτομουνα μερικα πραγματα που χωρις να το θελω με ωθησαν σε αυτες τις σκεψεις. Οταν αρχιζουμε να μιλαμε δεν σταματαμε ουτε για ανασα που λεει ο λογος. Αν το συνδυασεις αυτο με το ποσο χρονο χρειαζεται για να σκεφτουμε μια καποια ενεργεια που θα κανουμε δεν μπορει να εξηγηση την ταχυτητα με την οποια οταν ανοιξουμε το στομα μας αρχιζουμε να περιγραφουμε καταστασεις και προσωπα, να εκφραζουμε το πως νοιωθουμε τι αισθανομαστε. Αν χρειαζοταν να σκεφτουμε το τι θα πουμε θα χρειαζομασταν ωρες ολοκληρες.

Στην αγγλικη γλωσσα υπαρχει η λεξη consciousness που η αντιστοιχη ελληνικη, συνειδηση δεν μου φερνει στο μυαλο τις ιδιες καταστασεις που η αγγλικη λεξη μου φερνει. Υπαρχει η εκφραση στην αγγλικη, stream of consciousness, που μεταφραζεται σαν χειμαρος συνειδησης που δινει μια καποια χροια σε αυτα που προσπαθω να εκφρασω παραπανω. Οταν μιλαμε η συνειδηση μας, δηλαδη συνειδητα δεν ειναι δυνατον να ελεγξουμε τι λεμε.

(Κατα την δικη μου κριση. Κριση οπως λεμε judgment.)

Εχουνε συνειδηση του ρολου τους. Τι ειναι συνειδηση? Να εισαι ΚΚΕ? Εχει ριζωθει η εννοια της συνειδησης σε στενα, ασφυκτικα ορια. Μια στειρα προσεγγιση. Τι σημαινει συνειδητοποιημενος? Τι ειναι αυτο? Μια μονοπλευρη θεωρηση της εννοιας της συνειδησης που με αναγκαζει να εκφρασω την αποψη, βγαλμενη μεσα απο την ιδια φρασεολογια, εχει καπελλωσει και συναμα διαστρεβλωσει την απροσκοπτη αναπτυξη της εννοιας αυτης στις πραγματικες της διαστασεις στην ελληνικη γλωσσα.

Παρασκευη βραδυ. Παμε για μπυρες.

9.00 μμ. Μεσ' το μυαλο μου το ρολοι χτυπησε. Ειναι η ωρα να ετοιμαστουμε. Το νουμερο 12

λεωφορειο εχει δρομολογιο παρα τεταρτο και και τεταρτο. Το 56 πανω στην ωρα. Και τα δυο σε

βγαζουν στο κεντρο. Αυτο σημαινει οτι θα ειμασται στο παμπ πανω κατω 10 και μιση. Τοσα

χρονια εδω στην Γλασκωβη μου εγινε συνηθεια και ετσι καθε Παρασκευη εχει καθιερωθει η

επισκεψη στο παμπ για μερικες μπυρες η οπως λενε και οι σκωτσεζοι εδω να παμε για ενα παιντ,

μοναδα μετρησης, γυρω στο μισο λιτρο που ελευθερα μπορει να μεταφραστει παμε για ενα

μισολιτρο, ενα μεγαλο ποτηρι μπυρα. Ομως οταν πανε για κανενα παιντ η μισολιτρο, το ενα

ειναι τροπος του λεγειν. Πινουν καμμια δεκαρια περιπου. Η κραση μου δεν αντεχε μια τετοια

δοκιμασια. θυμαμαι απο παλια, οταν οι αλλοι στην παρεα στα παμπ κρολ, τσαρκα στα παμπ, κατι

σαν μπουρδελοτσαρκα που λεμε εκει κατω σε εμας, εγω μετα απο μια δυο ωρες ημουνα για υπνο.

Δεν μπορουσα να παρω τα ποδια μου και παντα το καλυτερο ητανε στο τελος. Την ωρα, 11 η 12

για την ακριβεια, που οι μπαρμεν αρχιζουν να ξελαρυγκιαζονται για να τελοιωσουν τις μπυρες

τους και να ξεκουμπιστουνε, για να πανε και αυτοι στα σπιτια τους. Και ετσι για να μπορεσω

να βγαλω την βραδυα στα ποδια μου βγαινω αργα, 10 η 11 η ωρα το βραδυ, ισα ισα για κανενα

δυο τρεις ωρες με γυρω στα πεντε-εξη μισολιτρα αρκετα για να μου φτιαξουν το κεφι.


Παρα τεταρτο ημουνα στο δρομο για την σταση του λεωφορειου. Οι δρομοι ερημοι, ειχε βρεξει

πριν απο καμμια ωρα, αλλα εκεινη την στιγμη ηταν ηρεμη, μια γλυκεια φθινοπωρινη νυχτα. Το 56

ηρθε γρηγορα, το λεωφορειο πρακτικα αδειο. Μια λιρα και σαραντα πεννες στο κουτι διπλα στον

οδηγο. Σε λιγοτερο απο εικοσι λεπτα ημουνα στο κεντρο και μετα απο ολιγολεπτο περπατημα στο

Σκοσια μπαρ, το μπαρ της προτιμησης μου. Ειχε κοσμο αρκετο, μια μπαντα επαιζε απο το βαθος

μεσα, το μπαρ ηταν στολισμενο αποκριατικα. Ειναι το χαλογουιν για τους Σκωτσεζους κατι σαν

τις αποκριες το μαρτιο. Παρηγγειλα μια μπυρα και επιασα μια γωνια. Αφουγκραζομουν την

ατμοσφαιρα, γελια, ψυθιρισματα, την μελωδια απο την μπαντα στο βαθος και φυσικα χωρις

καπνους απο τσιγαρα. Δεν επιτρεπεται το καπνισμα μεσα στο παμπ. Το αυτι μου επιασε

αμερικανικες προφορες. Μια παρεα νεαρων αμερικανων κουβεντιαζε σε μια γωνια. Αν και οχι

σπανιο φαινομενο, δεν ειναι κατι το συνηθες η παρουσια τους στην Γλασκωβη.


Επινα την μπυρα μου σιωπηλα, οπως παντα. Η ολη ατμοσφαιρα μεσα στο παμπ ειναι σχετικα

θορυβωδης και αν δεν εχης κανει κεφαλι δεν το ευχαριστιεσαι. Χρειαζεσαι να αφησης το αλκοολ

να σου αμβλυνη τις αισθησεις πριν να μπης μεσα στο νοημα της βραδυας. Συνηθως πινω κανενα

δυο μπυρες στο Σκοσια πριν να συνεχισω την δαδρομη μου στο εομενο σταμο της περιοδειας μου.

Οπως συνηθως, τωρα τελευταια εχουν αλλαξει τα πραγματα στο Σκοσια. Πολλοι απο τους μοιμους

θαμωνες εχουν μετακομισει σε αλλα λημερια και οι περισσοτεροι τωρινοι ειναι συνηθως

αγνωστοι. Επιασε το ματι μου τον Γουιλι σε μια μερια, με το συνηθισμενο μπερεδακι του, και

λιγο αργοτερα οταν πια τελοιωνα την δευτερη μου μπυρα, εμφανισηκε και ο Τζωρτζ ο κοινωνικος

λειτουργος. Θα πρεπει να ηταν στο Κλουθα μπαρ και παλι πισω στο Σκοσια, για κανενα τσιγαρο

ενδιαμεσα. Τον χαιρετισα και βγηκα εξω για την συνεχεια κατευθυνμενος για το κλουθα, ουτε

ενα τσιγαρο δρομο στην απεναντι γωνια. Ο κοσμος περισσοτερος σ'αυτο το μπαρ οι περισοτεροι

συχνοι θαμωνες. Η μπαντα οπως καθε Παρσκευη ηταν ο Σαντι με τους βαγκαμποντς τους

μπαγαμποντηδες. Πολυ καλος τραγουδιστης, αυτος και η μπαντα του τραγουδανε εδω και χρονια

στο Σκοσια και το Κλουθα. ευτυχως μπορεσα γηγορα να παραγγειλω την μπυρα μου και στριμωχτηκα

σε μια μερια και χαζευα τον Σαντι που εκτελουσε με μαεστρια τα τραγουδια της μπαντας του.

Αρκετοι χορευαν στους ρυθμους της μουσικης του. Η φωνη του ταιριαζει και με το παρουσιαστικο

του. Πολλες φορες μου ρθε στο μυαλο μου οτι μοιαζει με τον Μικ Τζαγκερ. Ψηλος, λιγνος,

μαλλια με κουρεμα του εξηντα, ακομη και τα φουσκωτα χειλια του μικ Τζαγκερ εχει. Η τριτη

μπυρα τελοιωσε. Χρειαζομαι κι αλλη. Το μπαρ ειναι φισκα, οι μπαρμεν τεσσερεις τον αριθμο

ειναι συνεχεια στο ποδι.Δεν προλαβαινουν να σερβιρουν. Ειναι και η ωρα βλεπεις. Σε κανενα

μισαωρο κλεινουν και ολοι με ανυπομονοι εχουν πεσει στο μπαρ για να παραγγειλουν τα

τελευταια ποτα. Θα περασουν πολυτιμα λεπτα μεχρι να γεμισει παλι το ποτηρι.Ευτυχως υπαρχει

λυση. Η ανακαινιση του Κλουθα επεφερε και την συνενωση του μεσω μιας εσωτερικης αυλης στο

τριτο παμπ της παρεας. Το Βικυ, Βικτωρια. Η αυλη εχει διαμορφωθει σε υπαιθριο μπαρ οπου οι

θαμωνες και των δυο μπαρ μπορουν να παρουν την μπυρα η οτι αλλο ποτο και να καθισουν να την

πιουν με την συνοδεια τσιγαρου. Ειναι οτι επρεπε για την παρουσες καταστασεις. Τετοια

πολυτελια ειναι περιζητητη και καλοδεχουμενη τωρα που εχει απαγορευτει το καπνισμα σε

δημοσιου χωρους. Το Βικυ ηταν σχεδον αδειο. Πηρα την τεταρτη μπυρα γρηγορα και βγηκα εξω

στην αυλη για την καταναλωση της συνοδεια τσιγαρου. Τα ξυλινα τραπεζια και οι παγγοι δεν

φιλοξενουσαν πολλους θαμωνες. Δεν εβρεχε και η νυχτα δεν ηταν κρυα. Αλλα οι περισοτεροι

προτιμουσαν την μουσικη του Σαντι απο την απολαυση τσιγαρων. Καθως στεκομουνα ορθιος το

ποτηρι στον παγγο το τσιγαρο στο χερι, περιεργαστηκα τον χωρο. Μια κοινη αυλη αλλα που η

παρουσια της στο κεντρο της Γλασκωβης την εκανε μοναδικη. ο χοντρος κορμος του αινωβιου

δεντρου δεσποζε στο κεντρο της αυλης. Τοσα χρονια τακτικος πελατης σ' αυτο το παμπ ποτε δεν

φανταστικα οτι υπηρχε τετοιο περιβαλλον, ενας μυστικος κηπος, σε αυτην την απομερη γωνια της

Γλασκωβης διπλα στο ποταμι. αυτε τις σκεψεις τις εκμυστηρευτηκα και στον Τζωρτζ που ετυχε να

περασει στην διαδρομη του απο το ενα παμπ στο αλλο.


Tελοιωσα γρηγορα το τσιγαρο και πηγα πισω στο Κλουθα με γεματο πλεον το ποτηρι μου. Το ματι

μου πηρε εδηηση μια γνωστη φυσιογνωμια. Την αδελφη της Μαριον. Περισσοτερο με παραξενεψε η

παρεα της. ενας τυπος που αποοτι φαινοταν ηταν περισσοτερο απο μια απλη γνωριμια. Ο καυμενος

ο Σων την εχασε. Ο σων ειναι ο σκωτσεζος που μαζι εχουνε ενα κοριτσακι. Φαινεται δεν μπορεσε

να την κρατησει. Του φυγε. Οταν την ρωτησα που ειναι η αδερφη της. μουαπαντησε οτι ειναι στο

σπιτι με τον φιλο της, τον Μπραιαν. Τουλαχιστον αυτη παρεμεινε πιστη και συμαζεψε τον

Μπραιαν ο οποιος πριν την γνωρισει ηταν τακτικος θαμωνας στο Σκοσια, πολυ πιο τακτικος και

συνηθως επινε πολυ περισσοτεο απο οτι θα επρεπε.


Ο Σαντι ελεγε τα τελευταια του τραγουδια. Στο μυαλο μου μου ηρθε μια φραση της Ροζιτα

Σωκκου, στην εκπομπη της δορυφορικης ΕΤ για την Καλουτα. Οταν ενας τραγουδιστης εκτελει ενα

τραγουδι, κοιταει τα ποδια του. Ο τραγουδιστης που συνεπαιρνει το ακροατηριο του τρεμει

ολοκληρος. Ο Σαντι, με την κιθαρα του παραμασχαλα παλοταν καθως τραγουδουσε. Η εκτελεση τους

ειχε συνεπαρει τους ακουοντες και απαιτησαν και αλλο τραγουδι. Η κουραση του ηταν εμφανης

αλλα δεν του παγαινε να απογοητευση το κοινο του. Το ενα τραγουδι εγιναν δυο αλλα δεν

μπορουσα να γινουν παραπανω. Η ωρα ειχε περασει και το παμπ θα εκλεινε σε κανα τεαρτο. Ο

Σαντι τελοιωσε και αρχιζε να μαζευει τα οργανα του. Ηταν 12 παρα τεταρτο και καθως τελοιωσα

την μπυρα μου εβαλα πλωρη για την εξοδο και για το Σκοσια για το τελευταιο μισολιτρο, οποτε

πηρε το ματι μου τον τζερυ. Η παρουσια του ηταν αναπαντεχη. Τα σχεδια αλλαξαν. Ειχα να τον

δω δυο-τρεις βδομαδες. Με τον Τζερυ γνωριζομαστε για χρονια και ειναι κολλητος. Εχουμε

μπλεχτει μαζι σε μπολικες καταστασεις και πολλες φορες γυριζαμε μαζι τις πολυ μικρες ωρες

στο Ντενιστον, με τα ποδια, ακουραστα μεσα σε ατελειωτες συζητησεις. Πηρα ακομη μια μπυρα

και αρχισαμε την συζητηση. Την προηγουμενη εβδομαδα πηγαν με τον Νηλ και την Σελυ στο

καζινο, το Σαββατο. Το Σαββατο, πως γινεται το σαββατο. Το σαββατο ο νηλ βλεπει την καθυ.

Πως και πηγε στο καζινο? Η Καθυ δεν ηρθε το σαββατο. Σχεδιαζαν για να πανε στην Ισπανια αυτη

την βδομαδα, και μαλλον εκει θα ειναι τωρα. Πραγματι, ο Νηλ, ενας αλλος κολλητος, δεν

εμφανιστηκε αυτη την Παρασκευη. Μαλλον στην Ισπανια θα ειναι με την Καθυ. Θα τον δουμε την

αλλη εβδομαδα. Η συζητηση για την Καθυ εφερε στο προσκηνιο και τις φιλες της την Μαιρη και

την Τζην, και την κατασταση κανα χρονο τωρα που με τον Τζερυ. ο Τζερυ εβγαινε με την μαιρη,

μεχρι που χωρισανε. Αλλα η Μαιρη ειπε στις φιλες της οτι ο Τζερυ την κακομεταχειριζονταν.

Ματαια ο Τζερυ προσπαθουσε να υπερασπιστει τον εαυτο του. Η Καθυ και η Μαιρη τον αποφευγαν

και φερναν σε δυσκολη θεση και μενα και τον Νηλ. Της ελεγα οτι δεν ειναι δυνατον, δεν

πιστευω οτι ο Τζερυ μπορουσε να κανη τετοια πραγματα. Αλλα ηταν ανενδοτες. Οταν το

προηγουμρενο σαββατο ο Τζερυ υνντηθηκε με την Μαιρη, για πρωτη φορα μετα απο τοσο καιρο,

παρουσια της Τζην, η Μαιρη καθε αλλο παρα εχθρικη ηταν απεναντι του αλλα η Τζην την αποπηρε.

Το συμπεαρσμα του ειναι οτι η Τζην συμπεριφερεται με αυτο τον τροπο για καθαρα δικους της

λογους που δεν εχουν να κανουν τιποτα με τις ευεσθησιες της φιλης της. Μου ειπε το λογο αλλα

δεν αρμοζει να τον αναφερω. Εκτιμω την Τζην παρ' ολες τις παραξενιες της.


Καθως συζηταγαμε καθισμενοι στα σκαμπο απο την εξω μερια του μπαρ ο Σαντι περναγε απο την

μεσα μερια του μπαρ. Η μεσα μερια του μπαρ, νομος απαραβατος ειναι μονο για οσους δουλευουν

εκεινη την ωρα πισω απο το μπαρ επιτρεπεται. Ο σαντι και η μπαντα του ειναι οι μονοι που

επιτρεπεται να χρησιμοποιουν, εχουν το προνομιο, να το χρησιμοποιουν. Αυθορμητα τον

σταματησα για να του σφιξω το χερι και να τον συγχαρω για την εξοχη παρασταση που εδωσε

προηγουμενα. τον ξερω χρονια τωρα και ειναι απο τους λιγους που προφερει το ονομα μου σωστα.

Ενας απο τους λογους που θυμαται τοσο καλα το ονομα μου, μου το ξαναθυμισε οταν λιγο

αργοτερα τον ειδα να δειχνει προς το μερος μου μιλωντας σε εναν απο τους τακτικους θαμωνες.

Στην ερωτηση μου τι συμβαινει, οταν πανω στη συζητηση με τον συνομιλητη του ηρθε προς το

μερος μας. Να ο Μπιλλυ τζοελ ειπε στον συνομιλητη του, δειχνοντας σε μενα, αναφερομενος στην

ομοιοτητα μου με τον γνωστο τραγουδιστη που παντα μου ελεγε οτι εχω, να η Μερυλ Στριπ, ειπε

δειχνοντας σε μια κοπελια στην παρεα του συνομιλητη του. Πολλες φορες, απροσμενα ακομα και

απο αγνωστα ατομα αναφερονταν σε αυτην την ομοιοτητα που ακομα και τωρα με παραξενευει καθως

δεν ξερω πως μοιαζει ο εν λογω τραγουδιστης.


Η συζητηση τελοιωσε καθως τελοιωσαμε τις μπυρες μας. Το μπαρ εκλεισε, ηταν 12 και η ωρα. τα ποδια μας μας φερανε απεξω απο την πορτα του Πουλ

Χωλ, διπλα απο το Σκοσια. Ο Μικ ηταν εξω στο δρομο. Ο Αντυ πισω απο την σιδεροφρακτη πορτα.

Κανα δυο τρια ατομα που ηταν απεξω δεν ειχαν καμμια ελπιδα για να τους αφησουν να μπουν

μεσα. Μελη μονο και τακτικοι θαμωνες. Ο Αντυ μας πηρε χαμπαρι και ανοιξε την πορτα. Ο Αντυ

και ο Μικ ειναι στην πορτα και αυτοι αποφασιζουν ποιος του επιτραπει η εισοδος η οχι. Ειναι

πολυ αυστηροι σε τετοια ζητηματα και ειναι ενας απο τους αγραφους νομους στις συνηθειες των

σκοτσεζων. Ειναι σαν ρετσινια που ειναι δυσκολο να την βγαλεις αν υποπεσεις σε καποιο

παραπτωμα και σε χαρακτηρισουν σαν ανεπιθυμητο σε ενα παμπ, σε κανουν μπαρντ οπως λενε. Οι

μπαουνστερς, οπως τους λενε εχουν απολυτη εξουσια και πολυ δυσκολα θα σε αποχαρακτηρισουν

και θα σου επιτρεψουν την εισοδο. Το πουλ χωλ ειναι το μερος που πηγαινουμε οταν κλεινουν τα

παμπ. Μενει ανοιχτο μεχρι τις 2.30 το πρωι και προσφερει μπιλιαρδο, αν θελεις, η κουβεντα με

φιλους και καμμια μπυρα, η αλλα ποτα. Ο τζερυ πηγε στο μπαρ για τις μπυρες και εγω πηγα να

χαιρετησω δυο γνωριμους που ηταν ηδη στην αιθουσα. Ο Μαικλ απο το Λονδινο και ο Ραιη απο το

Αμπερντην. Και οι δυο γνωστοι μας και γνωριζονται μεταξυ τους αλλα απο οτι ειδα και ρωτησα

τον Ραιη, στεκοντουσαν μονοι και δεν μιλαγαν μεταξυ τους. Γιατι δεν μιλας με τον Μαικλ αφου

τον ξερης. Ο ραιη μου λεει μια φορα που μιλησε του μαικλ, ο μαικλ δεν ηταν τοσο φιλικος.

Καταλαβα ποιος ηταν ο λογος και δεν εδωσα συνεχεια στη συζητηση για να μην θιξω κανενα απο

τους δυο. Βλεπεις ο Ραιη ειναι γκει αλλα δεν δειχνει οτι ειναι ενω ο Μαικλ δεν ειναι αλλα

δειχνει. Και επειδη, οπως ο Μαικλ μου ελεγε, που ειναι ενα λεπτο γυμνασμενο παιδι, τον εχουν

πλησιασει αρκετες φορες γιατι νομιζουν οτι ειναι γκει με αποτελεσμα ο Μαικλ να γινει

επιφυλακτικος και να μην ανοιγεται οταν τον πλησιαζει καποιος γκει. Παρεξηγησε τον Ραιη, που

περα απο τις προτιμησεις του ειναι ενας ευθυς και ντομπρος Σκωτσεζος και η προσωπικη του ζωη

ειναι δικη του υποθεση και ξερεις οτι δεν θα επιτρεψει στον εαυτο του να πεσει στην υποληψη

των φιλων του. Ο ραιη εδω και πολλα χρονια αρχισε να δουλευη σε μια μεγαλη εταιρεια στο

αμστερνταμ, αλλα συχνα-πυκνα εμφανιζεται τα σαββατοκυριακα στο πουλ-χωλ για μερικες μπυρες.

Κανα δυο βδομαδες πριν ειχε το γιο του απο το Αμπερντην μαζι. Τυπικος τηνειτζερ που δεν

ελεγε να βγαλει το μπουφαν του που το ειχε ζιπομενο μεχρι πανω παρ'ολο που ηταν ζεστη μεσ'

τομπουλ χωλ εβλεπες τον Ραιη ποσο περυφανος ηταν που εβλεπε τον γιο του μαζι του. Και εγω

και ο νηλ ανταποκριθηκαμε στην διαβλεπομενη επιθυμια του Ραιη να ευχαριστησει τον γιο σε

αυτην την κοινη εξοδοο τους, να συναναστραφει με τους κολλητους του. Ο γιος του ηταν καλος

στο μπιλιαρδο, κερδιζε συνεχεια που του εδινε την δυνατοτητα να παιζει συνεχεια καθως καθε

φορα που κερδιζε, ηταν υποχρεωση του αντιπαλου να πληρωνη για το παιχνιδι και τον προκαλουσε

για να τον νικησει. Ετσι σαν νικητης δεν ειχε αντιπαλους καθσοσν τους νικουσε και ειαχαν

βαρεθει να τους νικαει, τον προκαλεσα σε κανα δυο παιχνιδια, στο πρωτο, σε μια απο τις λιγες

φορες για μενα, τον νικησα, προς ευχαριστηση του πατερα του.


Ο μαικλ ειναι αλλος τυπος. Με μικρο καλοπεριποιημενο γενακι, μαλλια κουρεμενα παντα γουλι,

αθλητικος εκανε διδακτορικο δυο-τρια χρονια πριν στο πανεπιστημιο του Στραθκλαιντ, βιολογικη

μηχανικη, μαζι με τον αρτουρο απο το μεξικο. Δεν μπορεσε να παρη το διδακτορικο του, ο λογος

οπως ειπε ο ιδιος δεν τα πηγαινε και τοσο καλα μςε τον επιβλεποντα καθηγητη του. μετα απο

αυτο κατεβηκε κατω στο λονδινο στην παλια του δουλεια σαν μηχανικος σε μια ετααιρια. Ερχοταν

συχνα -πυκνα στη γαλσκωβ για μερικες μερες για να θυμηθη τα παλια και επισκεπτοταν το πουλ

χωλ. Αλλα αυτη τη φορα η επανοδος του στη γλασκωβη ειχε υποψη του να την εκανε πιο μονιμη.

Ηθελε να γυριση πισω στη γλασκωβη και ζητουσε να βρη δουλεια. Ο λογος μεταξυ αστειου και

σοβαρου ηταν οτι η γαλσκωβη ηταν φιλικοτερη απο το λονδινο. Δεν ειχα καμμια αντιρηση σε

αυτο. Θα πρεπει να ηταν η τριτη η τεταρη εβδομαδα στην γαλσκωβη, δεν ειχε βρη ακομη δοθλεια

αλλ βρηκε μερος για να μενη. η παρουσια του ειναι καλοδεχεουμενη στην παρεα και μου εχει

εμπιστοσυνη. με ρωταει τι θα γινω οταν μεγαλωσω. Τι να του πεις. Ξερει μερικες αθυροστομες

λεξεις στα ελληνικα που τις λεει με πολυ καλη προφορα. Καποιος ελληνας φοιτητης του τις

εμαθε διχως αλλο.


Δεν ειχε και τοσο πολυ κοσμο. Ο τζερυ ειχε πιασει κουβεντα με την Σελυ και εναν φιλο της,

εναν απο μια σειρα φιλων της που απο καιρου εις καιρον παρουσιαζεται μαζι. Κατα μια αποψη

κανει το κεφι της, ειναι ανοικτη δεν ντροπιαζει, μιλαει ελευθερα και θα παει με καποιον αμα

της αρεσει. Νεα κοπελα που αν και εχει βαλει μερικα κιλα τωρα τελευταια, διατηρηται καλα. Οι

αναλογιες της ειναι αρκετα πληθωρικες και καμμια φορα την πειραζω για αυτο. Φιλικα δηλαδη.

Ειχε σοκαρει τον Νηλ μια μερα οταν του εκμυστηρευτηκε πανω στην συζητηση οτι ειχε βρεθει μια

φορα με δυο αντρες στο κρεββατι. Ο νηλ Χρησιμοποιησε μια εκφραση που δεν την ειχα ακουσει

ποτε πριν.
Η ωρα περνουσε. τελοιωσα την μπυρα, οπως και ο τζερυ. Ηταν η σειρα μου για τα ποτα. Εχασα

τον αριθμο. μαλλον η εκτη. Οπως και να εχη η τελευταια. Ο μαικλ αποφασισε οτι ηταν η ωρα για

το σπιτι και μαζεψε τα πραγματα του και ειπε γεια κα εβαλε πλωρη για το σπιτι του στο Γουεστ

εντ. Απο μια πλαινη πορτα, που εβγαινε σε μια σκαλα ηταν ανοιχτη και μπορουεσες να βγης για

κανενα τσιγαρο. Ηταν το μονο μερος που μπορουσες να καπνισεις. Εκει ηταν και η πανυψηλη και

αρκετα εμφανισιμη κοπελια που ημουνα και νομιζε οτι ειχα πεθανει για να με πικαρει. Μητερα

με δυο παιδια, μενει κοντα, παντρεμενη, μια περιεργη σχεση με τον αντρα της, που δεν

μπορουσα να την καταλαβω, και σε μια απο τις λιγες φορες που ηταν μαζι της, κοντεψαμε να

γινει παρεξηγηθουμε χωρις να καταλαβω το γιατι. Ειμασταν πιο φιλικα εκεινες τις εποχες.Αυτη

που μου τραβηξε την προσοχη απεξω ηταν μια κοπελια που δεν την ειχα δει ξανα. Ειχε ανειξοι

μια κουβεντα για ποδοσφαιπικα και αναφεροταν για την διχονοια μεταξυ σελτικ και ραιηντζερς.

Ελεγε οτι αν και η ιδια ειναι προτεσταντισα παρ' ολα αυτα υποστηριζει την σελτικ πουδεν

αειναιμκατι το συνηθες. Αλλα δεν της αρεσει που αλλοι μισαλοδοξοι χρησιμοποιουν την

περιπτωση για να αναμοχλευσουμ μιση. Την συμπαυησα και της επιασα κουβεντα. Δεν ξερω πως το

πηρε και αρχισε να μου λεει οτι εχει μονιμο δεσμο και οτι δεν ειναι ελυθερη. Μου συστησε και

τον φιλο της ο οποιος μολις θα ειχε ερθει και μας αναγκασε να ανταλλαξουμε χειραψιες. εκει

πανω εκλεινε και το μπαρ, ειχα τελοιωσει και την μπυρα μου, ηταν ωρα για το σπιτι. Εψαξα για

το μπουφαν μου και μετα για το Τζερυ. Δεν ηταν εκει. φαινεται θα ειχε βαλει στο μυαλο του να

φυγει ιπιο νωρις, με ειδε που ημουνα απασχολνμενος και τηνεκανε απο μονος του.Ειχαν αλλαξει

τα πραγματα. Πριν απο το καλοκαιρι περπατουσαμε μαζι για το σπιτι.Μεαμεμε κοντα. τωρα

επαιρνα αλο λεωφορειο, πηγανα αλλου. δεν υπηρχε λογος να με περιμανει.


Βγηκα εξω και τραβηξα για την σταση στην πλατεια Τζωρτζ. Αν και ειαχα τις αισθησεις και

ηξερα που πηγαινα τα βηματα μου δεντηταν ισια. Παραπατουσα. παρ' ολα αυτα σταθερα στον

προορισμο μου. τα βηματα μου, αθελα η ηθελημανεα με εβγαλαν στο φαγαδικο που διανυκτερευει

εκει κνυτα στην σταση μου. Παντα μετα απο τετοια βραδυα σε πιανει μια λορδα, καταναγκαστικη

θελει μα εξυπηρετηθη. Αυτες τις μερες το μενου μου αποτελειται απο τηγανητες πατατες με

σαλτσα καρυ. Βαρυ αλλα αυτο τραβαει ο οργανισμος μου και δεν σηκωνει αντιρησεις. Τωρα εδω

που τα λεμε και εγω δεν ειμαι στνην καταλληλη πκατασταση για να επιβληθω σε αυτες τις

ορεξεις. Το δεχομαι αδιαμαρτυρητα. Η κοπελα που σερβιρει με εχη μαθη. Γρηγορα περνει την

παραγγεκλια και κατευθυνεται για να βαλει την σαλτσα οταν ξαφνικα σταματαει για να μου

ανααγγειλει οτι τους τελοιωσε η σλτασα. Της απανταω με μια γκριματσα αποδοκιμασιας. Εχουμε

γκρειβι Θελεις. Αντε βαλε. με ανυπομονησια και μια εμφανη δυσαρεσκεια παιρνω τον δρομο ια

την σταση Εθτυχως το λεωφορειο μου μολις εστριψε στην γωνια απο πισω μου. Το προλαβα. Αλλα

απερισκεπτα εδωσα πριν απο λιγο τα τελευτια κερματα που ειχα, χωρις να σκεφτω να αφησω

αρξκτεα γισ το ναυλο. Ο οδηγος με περιμενε υπομονετικα για να βρω τα κερματα. Εις ματην.

Αντε τωρα να περιμενεις το αλλο λεωφορειο, ψαχνοντας για να βρης ψιλα. Ειχα ενα πεντολιρο

και αποφασισα να το βαλω μεσα για το ναυλο αλλα συμπονετικος και ανθρωπινος ο οδηγος, πραγμα

οχι και πολυ συχνο, μου 'πε να αδειασω το πρτοφολι μου με οτι ψιλα ειχα καιτελοιωσε η

υποθεση. Τα εβαλ τον ευχαριστησα και παρ' ολο που υπηρχαν μπολοικες θεσεις προτιμησα να

μεινω οριος σε ολη την διδρομη πατρα να καθισςω. Σιγουρα αμα καθομουν α θα με επαιρνε ο

υπνος ετσι κουρασμενος που ημουνα, οπως εγινε κια τις δυο τελευτιαις φορες και ανγκαστικα να

κατεβω σε στατεσεις πολυ μαρκια απο τον προορισμο και χρειαστηκε να περπατησω για ωρες πριν

θψασω σπιτι.
Ουτε που καταλαβα το ταξιδι. Εφθασα στον προορισμο γρηγορα. Η νυχτα ηταν ηρεμη, αν υπηρχε

ψυχρα ουτε που την καταλαβα. Τωρα αν πω οτι εσερνα τα βηματα μου μπορει να μην εινμαι μακρια

απο την αληθεια. Αλλα σταθερα και υπμονετικα εθγασα μεχρι το σπιτι. Το επομενο πραγμα που

θυμαμαι ηταν οταν με ξυπνησανε απο τον βαθυ αδιαπεραστο υπνο μου αγρια χαραματα στον καναπε

στο κρυο σαλονι. Πηγα στην κρεβατοκαμαρα, γθυθηκα και επεσα στο κρεβατι. μεσα στα ζεστα

σκεπασματα ο υπνος με πηρε ξανα πολυ γρηγορα, για να ξυπησω μετα το πρωι με εαν εγαλο

πονοκεφαλο.

Γλαυκαν κομιζεις ....

Σκεψεις μπαινουνε μεσα στο μυαλο μου, που με κανουνε να αναρωτιεμαι
για την υποσταση της υπαρξης μου σε αυτον τον κοσμο. Τι ρολο παιζω
και ποιος ειναι ο σκοπος της ζωης μου. Μια μοναδα σε ενα απεραντο
συμπαν, ουτε ενας κοκκος αμμου σε συγκριση και το σωμα μου φθαρτο και
η ζωη μου ουτε ενα δευτερολεπτο στην απεραντωσυνη του χρονου. Τετοιου
ειδους προβληματισμοι, σε κανουν να νοιωθεις σαν να προσκρουεις σε ενα
συμπαγες, αδιαπεραστο τειχος, σκεψεις φαινομενικα ανιχιλιστικες,
μηδενοποιησης.
Εδω, ολοκληροι πολιτισμοι περασανε και φυγανε που κανενας δεν ξερει
την υπαρξη τους, η ξερει πολυ λιγα πραγματα, ανθρωποι με πλουσια δραση και
γεματη ζωη που δεν υπαρχει σημαδι τους η εχουν ξεχαστει παντελως. Απο ενα
σημειο και μετα ειναι εξωφθαλμη η ματαιοτητα καθε δραστηριοτητας
στην ζωη, περιεχομενη στην τοσο χιλιοειπωμενη φραση απο γονεις και
δασκαλους *να γινεις κατι στην κοινωνια*. Ματαιοτητα που εμπεριεχεται και
στις διδαχες της χριστιανικης διδασκαλιας οσον αφορα για την σωτηρια της
ψυχης σου στην αιωνιοτητα και την ματαιοτητα των εγκοσμιων. Μα ποια ειναι
αυτη η ψυχη και αυτο το πνευμα? Εχει καμμια υποσταση? Αν οχι υλικη, μια
οποιουδηποτε ειδους υποσταση. Ενας αλγοριθμος για παραδειγμα, η καποιου
ειδους κυματα που μπορει να αφηνουν η να μην αφηνουν ιχνη σε οργανα
μετρησης. Κυματα που οντας εν ζωη εχουνε φωλιασει, εχουν βρει καταφυγιο
μεσα στα στενα ορια του μυαλου μας. Σφυζουν και εκπεμπουν ενεργεια. Το
μυαλο μας πομπος, μας επιτρεπουν να συναλλαγομαστε μεταξυ μας. Μας
δινουν την δυνατοτητα να ξεπερασουμε τα στενα ορια του καθηλωμενου απο
την βαρυτητα σωματος μας, καθοσον απλωνονται και περικλειουν μεσα απο
την φαντασια μας, βοηθουμενη απο την γνωση, το συμπαν ολοκληρο, σε ολες
τις διαστασεις του, χωρου και χρονου. Και παρα περα σε ολα τα συμπαντα,
μεσα στο πολυ-συμπαντο γιγνεσθαι. Ταξιδευουμε στην αρχη και στο τελος του
κοσμου σε δευτερολεπτα, στην καταστροφη και στην απαρχη του στον αεναο
κυκλο του γιγνεσθαι. Ιχνη, υλοι, αποτυπωματα. Τα ψηγματα για το τι φωλιαζει
μεσα στα στενα ορια του μυαλου μας. Εννοιες που πηγαζουν κατα
αντιδιαμετρικοτητα, απο το μεστο *κατ' εικονα και ομοιωση* της χριστιανικης
διδασκαλιας, συνεχεια των προβληματισμων των αρχαιων υμων προγονων,
καθοσον και αυτοι με τον ιδιο τροπο επλασαν τους θεους τους.

Κοιτα να δης αλλου πηγαινα και αλλου βρεθηκα. Παρ' ολα αυτα, σκεψεις σαν
τις παραπανω δινουν μια νεα διασταση στην σημασια της ματαιοτητας, τα
εγκοσμια τα ψιχουλα της υπαρξης μας, αν μπορω να χρησιμοποιησω μια
τετοια φραση αλλα ενα ειναι το κρατουμενο, η γνωση και η συσσωρευση της.
Γνωση που κατα μια εμπεριστατωμενη αποψη δεν φτιαχνουμε αλλα
φθανουμε. Η γνωση ηδη υπαρχει και κατα καποιο τροπο μας περιμενει για να
φθασουμε, ομαδικα η μεμονομενα, σαν ατομα.
Η γνωση ειναι εκεινη που κατευθυνει, (ας πουμε για την ωρα) την φαντασια
μας, στην ολοκληρωση της υπαρξης μας, (ας το σκεφτουμε και αυτο
αργοτερα). Βαζει τις βασεις της απελευθερωσης (τι απελευθερωνεται?) απο
τα εγκοσμια. Η συσσωρευση γνωσης αποτελει, αν και μπορει να μην το
καταλαβαινουμε, την κινιτηρια δυναμη της ανθρωποτητας συνολικα.
Να ξεδιαλυνουμε και να απαλυνουμε την αγωνια.