Σκεψεις μπαινουνε μεσα στο μυαλο μου, που με κανουνε να αναρωτιεμαι
για την υποσταση της υπαρξης μου σε αυτον τον κοσμο. Τι ρολο παιζω
και ποιος ειναι ο σκοπος της ζωης μου. Μια μοναδα σε ενα απεραντο
συμπαν, ουτε ενας κοκκος αμμου σε συγκριση και το σωμα μου φθαρτο και
η ζωη μου ουτε ενα δευτερολεπτο στην απεραντωσυνη του χρονου. Τετοιου
ειδους προβληματισμοι, σε κανουν να νοιωθεις σαν να προσκρουεις σε ενα
συμπαγες, αδιαπεραστο τειχος, σκεψεις φαινομενικα ανιχιλιστικες,
μηδενοποιησης.
Εδω, ολοκληροι πολιτισμοι περασανε και φυγανε που κανενας δεν ξερει
την υπαρξη τους, η ξερει πολυ λιγα πραγματα, ανθρωποι με πλουσια δραση και
γεματη ζωη που δεν υπαρχει σημαδι τους η εχουν ξεχαστει παντελως. Απο ενα
σημειο και μετα ειναι εξωφθαλμη η ματαιοτητα καθε δραστηριοτητας
στην ζωη, περιεχομενη στην τοσο χιλιοειπωμενη φραση απο γονεις και
δασκαλους *να γινεις κατι στην κοινωνια*. Ματαιοτητα που εμπεριεχεται και
στις διδαχες της χριστιανικης διδασκαλιας οσον αφορα για την σωτηρια της
ψυχης σου στην αιωνιοτητα και την ματαιοτητα των εγκοσμιων. Μα ποια ειναι
αυτη η ψυχη και αυτο το πνευμα? Εχει καμμια υποσταση? Αν οχι υλικη, μια
οποιουδηποτε ειδους υποσταση. Ενας αλγοριθμος για παραδειγμα, η καποιου
ειδους κυματα που μπορει να αφηνουν η να μην αφηνουν ιχνη σε οργανα
μετρησης. Κυματα που οντας εν ζωη εχουνε φωλιασει, εχουν βρει καταφυγιο
μεσα στα στενα ορια του μυαλου μας. Σφυζουν και εκπεμπουν ενεργεια. Το
μυαλο μας πομπος, μας επιτρεπουν να συναλλαγομαστε μεταξυ μας. Μας
δινουν την δυνατοτητα να ξεπερασουμε τα στενα ορια του καθηλωμενου απο
την βαρυτητα σωματος μας, καθοσον απλωνονται και περικλειουν μεσα απο
την φαντασια μας, βοηθουμενη απο την γνωση, το συμπαν ολοκληρο, σε ολες
τις διαστασεις του, χωρου και χρονου. Και παρα περα σε ολα τα συμπαντα,
μεσα στο πολυ-συμπαντο γιγνεσθαι. Ταξιδευουμε στην αρχη και στο τελος του
κοσμου σε δευτερολεπτα, στην καταστροφη και στην απαρχη του στον αεναο
κυκλο του γιγνεσθαι. Ιχνη, υλοι, αποτυπωματα. Τα ψηγματα για το τι φωλιαζει
μεσα στα στενα ορια του μυαλου μας. Εννοιες που πηγαζουν κατα
αντιδιαμετρικοτητα, απο το μεστο *κατ' εικονα και ομοιωση* της χριστιανικης
διδασκαλιας, συνεχεια των προβληματισμων των αρχαιων υμων προγονων,
καθοσον και αυτοι με τον ιδιο τροπο επλασαν τους θεους τους.
Κοιτα να δης αλλου πηγαινα και αλλου βρεθηκα. Παρ' ολα αυτα, σκεψεις σαν
τις παραπανω δινουν μια νεα διασταση στην σημασια της ματαιοτητας, τα
εγκοσμια τα ψιχουλα της υπαρξης μας, αν μπορω να χρησιμοποιησω μια
τετοια φραση αλλα ενα ειναι το κρατουμενο, η γνωση και η συσσωρευση της.
Γνωση που κατα μια εμπεριστατωμενη αποψη δεν φτιαχνουμε αλλα
φθανουμε. Η γνωση ηδη υπαρχει και κατα καποιο τροπο μας περιμενει για να
φθασουμε, ομαδικα η μεμονομενα, σαν ατομα.
Η γνωση ειναι εκεινη που κατευθυνει, (ας πουμε για την ωρα) την φαντασια
μας, στην ολοκληρωση της υπαρξης μας, (ας το σκεφτουμε και αυτο
αργοτερα). Βαζει τις βασεις της απελευθερωσης (τι απελευθερωνεται?) απο
τα εγκοσμια. Η συσσωρευση γνωσης αποτελει, αν και μπορει να μην το
καταλαβαινουμε, την κινιτηρια δυναμη της ανθρωποτητας συνολικα.
Να ξεδιαλυνουμε και να απαλυνουμε την αγωνια.
