Mια πετρα στο γιαλο, φωνη βοοντος εν τη ερημω. Eτσι ξεκιναει μια ιδεα ..

Mια πετρα στο γιαλο, φωνη βοοντος εν τη ερημω. Eτσι ξεκιναει μια ιδεα και φτανει στο σημειο που να αναφωνησει καποιος, 'που να το φανταστεις' .. σε αυτες τις λεξεις κρυβεται σε ολη του την μεγαλοπρεπεια, το χαος. Ο γιαλος απεραντος, η ερημος απεραντη μπροστα τους, μια ιδεα, ενα τοσο δα. Γυροφερνει πανω στην θεμελιωδη αρχη του χαους, που εκφραζεται με το τιναγμα στα φτερα μιας πεταλουδας. Παίρνεις πολλα περισσοτερα απο οτι βαζεις.

Μια ιδεα, την ριχνεις στο γιαλο, την αμολας στην ερημο που στην μοντερνα μας εποχη, η ερημος, ο γιαλος ειναι το ιντερνετ. Η απεραντοσυνη του εκπλήσσει καθε ανθρωπο. Με τις ιδεες να ριχνονται σε αυτην την απεραντοσύνη, με οποιαδηποτε μορφη και αν ειναι, σαν μια ερημο, σαν ενα γιαλο, αλλα υπαρχει μια ιδιοποιος διαφορα, κατι που δεν υπαρχει στην ερημο, στο γιαλο. Ενω η φωνη, η πετρα ο αντικτυπος τους χανεται, δεν υπαρχει κατι που να τις καταγραψει, ολες αυτες οι ιδεες που ριχνονται στην απεραντοσυνη του διαδικτυου, αφηνουν ενα αποτυπωμα, εναν ηλο.

Δεν γραφονται σε μια κολλα χαρτι, που ξεθωριαζει, σαπιζει, την παιρνει ο ανεμος και χανεται, παραμενει εκει, μεχρι και ανεξίτηλη και περιμενει τον καποιον αλλον, που θα την παρει, θα την βαλει στο δικο του κεφαλι για να την βγαλει παλι στην πιατσα, οπως το δικο του κεφαλι την καταλαβαινει, σε εναν συνεχες αέναο κυκλο εξελιξης και ολα τα κεφαλια μαζι, να την προσδιορισουν παρα-περα, να την εμπλουτινουν με καινουρια στοιχεια, να την μετουσιωνουν στις πραγματικες της διαστασεις, να την κανουν μια εννοια αποδεκτη απο ολο και περισσοτερους ανθρωπους, ενα συγκερασμο που βγαινει προσαρμοσμενο πανω στις αναγκες και τις επιθυμιες ολων των ανθρωπων. Να εκφραζει ολους η οσο το δυνατον περισσοτερους, βασισμενοι πανω σε προτυπα που αντικειμενικα περιλαμβανουν ολους τους ανθρωπους. Που να ισχυουν για ολους και να καθοδηγουν τις δρασεις ολων, να δημιουργουν νεες εννοιες πανω σε αυτα.


Την φωνη που βγαζεις, την πετρα που πετας. Τι; Βγαζεις τα απωθημενα σου; Ξεφουσκωνεις απο ανακουφιση; Ησυχαζεις; Αισθανθηκες το βαρος να φευγει απο το στηθος σου; Ενα απο αυτα, η ολα μαζι, η και αλλα. Ο καθε ενας ανθρωπος μοναδικος, σαν τα δακτυλικα αποτυπωματα, σαν το DNA, το retina scan, η οτιδηποτε αλλο εχει βρεθει και εχει εκπληξει ολους το κατα ποσο διαφορετικος ειναι ο ενας απο τον αλλον. Και πως αυτη η διαφορετικοτητα ειναι η αιτια που παντα δημιουργουνται καινουρια προτυπα και οι κοινωνιες εξελισσονται, ανανεωνονται, ανακαινιζονται. Ποτε δεν μενουν σταθερες, ακλονητες αλλα συνεχεια δυναμικες, εν δυναμει. Και οτι εχει ξεπεραστει, αποβάλλεται. Το 'αισθανεται' μια κοινωνια σαν ενα ξενο σωμα. Το φουνταρει στην θαλασσα, ξεχνιεται.

Αυτη η διαφορετικοτητα του καθε ανθρωπου, στην απολυτη της μορφη, αν την ωθήσουμε στα ακρα της, την τεντωσουμε ως εκει που δεν παιρνει, τις αντοχες της, φτανει στο σημειο που να αισθανεται καποιος οτι ειναι μονος, τα βαζει με ολο τον κοσμο, φωναζει απεγνωσμενα, 'ξυπνατε ρεεε', ενας εναντιον ολου του κοσμου.

Ετσι ειναι φτιαγμενος ο κοσμος και δεν μπορει κανεις να το αρνηθει, το βλεπουμε και σε αλλα πεδια. Στον εγκεφαλο, πως η καθε νευρικη ινα στον εγκεφαλο ειναι συνδεδεμενη με τετοιο τροπο, εχει εκεινες τις επαφες που εχει παντα την δυνατοτητα να επηρεαζει ολη την λειτουργεια του εγκεφαλου. Πως το ολον βγαινει, ενα οποιδηποτε ολον, απο την αλληλεπιδραση ολων των μερων που το απαρτιζουν. Το ιδιο και στην λειτουργεια του σωματος, οπως μας λεει η βιολογια και η ιατρικη. Πως απο ενα και μονο γονιδιο, μια μικρη αλλαγη στα νουκλεοτιδια που εχει, απο την διαφορετικη του δομη, ειναι ικανο να αλλαξει ολη την λειτουργια του σωματος και να δημιουργησει παθησεις που ειναι καθοριστικες για την υγεια ενος ανθρωπου.

Ετσι και μεσα στις κοινωνιες μας ο καθε ενας ανθρωπος ειναι εκεινο το 'γονιδιο' που ειναι σε συνεχη επαφη με αυτο που εκφραζει το ολον μιας κοινωνιας, που επηρεαζει το ολον. Μια δυνητικη ικανοτητα εμφυτευμενη σε καθε ανθρωπο.
(inspiration)