Από την ανάρτηση του ΠΑΥΛΟΥ ΠΟΛΥΚΡΑΤΗ στο press.gr με τίτλο "Μετάθεση ευθυνών..."
.
Από τον ΠΑΥΛΟ ΠΟΛΥΚΡΑΤΗ
" ... και σε καμία περίπτωση δεν βάζει στη ζυγαριά το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής με οποιοδήποτε υλικό αγαθό."
η ουσία της όλης υπόθεσης.
Παραδέχεσαι, στην αρχή της ανάρτησης σου ότι
".. ζούμε στην εποχή της ρεμούλας, της διαφθοράς, του ρουσφετιού, της εξυπηρέτησης, της μπόχας , της δυσωδία, της σήψης κτλ."
τα χείριστα των συμπτωμάτων που πηγάζουν, όπως αναφέρει εδω
"Εν ολίγοις, για το ότι η ίδια η κοινωνία έχει προ πολλού διαλυθεί, σαν αποτέλεσμα της σύλληψης και της λειτουργίας της ως αγοράς με μοναδική κινητήρια δύναμη το κεφαλαιοκρατικό κέρδος."
.... από την λειτουργία της κοινωνίας σαν αγορά, με το κεφαλαιοκρατικό κέρδος την κινητήρια δύναμη.
Η ανάγνωση της αρχής της ανάρτησης σου, με έκανε να σκεφτώ ότι μέσα από τέτοιες αναλύσεις βγαίνει η πυξίδα για τις ιδέες που θα ακολουθήσουν, μπούσουλα στις σκέψεις των ελληνων, την επαύριο των γεγονότων.
.... αλλά οι επόμενες αράδες με προβλημάτισαν γιατί παρακάτω αναφέρεις ότι
" Ε.. όχι κύριοι, εάν θεωρείτε ότι ζούμε σε ένα κράτος δικτατορικό και χουντικό, ένα κράτος που λειτουργεί με τη βία και την καταστολή, ένα κράτος που σκοτώνει τα παιδιά του είστε βαθιά νυχτωμένοι και πάσχετε από το παλαιό μανιοκαταδιωκτικό κομουνιστικό σύνδρομο, σύμφωνα με το οποίο παντού βλέπουμε εχθρούς να μας καταδιώκουν."
.... το κράτος δεν λειτουργεί με την βια, την καταστολή, δεν σκοτώνει τα παιδιά του, και όλα αυτά είναι αποκυήματα φαντασίας ανάλογου ενός μανιοκαταδιωκτικου κομουνιστικού συνδρόμου.
Οπωσδήποτε, δεν βγαίνει το κράτος παγανιά κάθε μέρα για να σκοτώνει τους πολίτες του, η μάλλον πόσες φόρες θέλεις να σκοτώσει για να υποπέσει στην αντίληψη σου, η ακόμη καλύτερα ας σκεφτούμε πως δεν σκοτώνει, πως μπορεί να σκοτώσει.
Αναφέρω αποσπάσματα από την ανάρτηση "ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΔΕΣΠΟΙΝΙΑΔΗ" του ΦΩΤΗ ΤΕΡΖΑΚΗ με τίτλο "ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ", που αναρτήθηκε από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΡΓΥΡΟ την Πέμπτη, Δεκέμβριος 18, 2008, στο ιστολογιο "ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ.....!!!!!!", απόψεις που τις θεωρώ περισσότερο εμπεριστατωμένες από την δική σου.
Αναφέρω πάλι την ιδία πηγη, για να πάρουμε μια ιδέα
"... δεν θα γινόταν λόγος για την πολιτική διαφθορά, για την κατάφωρη ευθύνη και των δύο κομμάτων εξουσίας, για τη συσσώρευση του κοινωνικού πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια η οποία ανατινάζει από τα μέσα κάθε λειτουργία δημοκρατίας, για τις εφιαλτικές ανισότητες μιας κοινωνίας που παράγει διαρκώς αποκλεισμό για όλο και μεγαλύτερα τμήματά της πετώντας τα απλώς να πεθάνουν στον δρόμο…"
.... με αργούς θανάτους, που ούτε στα ψιλά των εφημερίδων δεν περνάνε. Από τις εφιαλτικές ανισότητες, που η ρεμούλα, η διαφθορά που αναφέρεις οξύνουν ακόμα περισσότερο, και που αποκλείουν συνέχεια όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, πετώντας τα στους δρόμους για να πεθάνουν. Αυτοί θανάτοι δεν είναι? Η θα πρέπει να το γράψουν οι εφημερίδες για να είναι.
Και οπωσδήποτε το κράτος θα φθάσει στους θανάτους, που θα περάσουν στις εφημερίδες για να τους ακούσεις εσύ, με την αστυνομία, που ποιος είναι ο ρόλος της? Όπως πάλι αναφέρει εδω
"Ως μηχανισμός περιφρούρησης ενός κράτους φτιαγμένου έτσι ώστε να διασφαλίζει την ανισότητα του πλούτου και της ισχύος, η αστυνομία είναι κατ’ ανάγκη ένας μηχανισμός καταστολής: δουλειάς της είναι να βιαιοπραγεί, να βασανίζει και, όταν είναι ανάγκη, να σκοτώνει…"
Κάτι που συχνά-πυκνά θα πρέπει να υποπεφτει στην αντίληψη σου. Φαντάζομαι.
Κρατάω αυτό που είπες για την ζωή
" ... και σε καμία περίπτωση δεν βάζει στη ζυγαριά το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής με οποιοδήποτε υλικό αγαθό."
.... αλλά το ύφος και τα συμπεράσματα που βγάζεις με κάνει να αναρωτιέμαι κατά πόσο το ενστερνίζεσαι. Αν και υπάρχουν αγαθά, ιδέες που οι άνθρωποι παλεύουν για να κερδίσουν που η ζωή θυσιάζεται στο βωμό τους.
Σταχυολόγηση απόψεων που εκφράστηκαν στο διαδίκτυο:
"Όταν κάποιος έχει τη δύναμη να αγοράσει (και να πουλήσει) την εργασία μου, τον χρόνο μου, το σώμα μου και την ίδια την επιβίωσή μου, τί θα ήταν γι’ αυτόν ευκολότερο από το ν’ αγοράσει τη γνώμη μου; Να αγοράσει κατά συνέπεια την ψήφο μου, τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, τη δημόσια και ιδιωτική συμπεριφορά μου;"
"Το ζήτημα της αστυνομικής βίας είναι βέβαια τρομακτικά σοβαρό, χάνει όμως κάθε σημασία από τη στιγμή που συζητιέται αποσυνδεδεμένο."
"Ως μηχανισμός περιφρούρησης ενός κράτους φτιαγμένου έτσι ώστε να διασφαλίζει την ανισότητα του πλούτου και της ισχύος, η αστυνομία είναι κατ’ ανάγκη ένας μηχανισμός καταστολής: δουλειάς της είναι να βιαιοπραγεί, να βασανίζει και, όταν είναι ανάγκη, να σκοτώνει…"
"Όσο αμείλικτο κι αν ακούγεται αυτό, δεν χρειάζεται να μας εμποδίζει να δούμε τα πράγματα και από την ανθρώπινη πλευρά του αστυνομικού."
"Βεβαίως, από τον ίδιο τους τον χαρακτήρα μηχανισμοί όπως ο στρατός και η αστυνομία είναι φυσικό να ασκούν έλξη σε κάποιες ιδιαίτερες χαρακτηρολογίες ανθρώπων: βαριά ψυχαναγκαστικούς, σαδομαζοχιστικές προσωπικότητες, ασταθή εγώ με παρανοϊκή δομή στα όρια του διωκτικού παραληρήματος… Για τον ίδιο λόγο δεν μπορούν οι μηχανισμοί αυτοί να πάψουν να αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με νεοφασιστικές οργανώσεις, δεδομένου ότι με τον όρο «νεοφασισμός» κατανοούμε κυρίως την πολιτική μορφή που ενδύονται τέτοιου είδους ψυχοπαθολογίες."
"Τέτοιος λαός είμαστε τέτοιους αστέρες έχουμε, ο καθρέπτης μας είναι"
"Εξίσου παράλογο θα ήταν όμως να πιστέψουμε ότι όλοι όσοι εργάζονται στις δυνάμεις ασφαλείας ή και στον στρατό ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία (αναρωτιέμαι μάλιστα εάν συνιστούν καν πλειοψηφία…). Διότι προφανώς για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ιδίως από τη βάση της ταξικής πυραμίδας, το πράγμα γίνεται αντιληπτό σαν μία δουλειά όπως όλες οι άλλες, και μάλιστα ένα είδος δουλειάς που ανέκαθεν έδινε τη δυνατότητα σε παιδιά ταπεινής καταγωγής να σταδιοδρομήσουν ανοδικά στην κοινωνική ιεραρχία, πράγμα που σε άλλα πεδία τούς ήταν απαγορευμένο. Ως εργαζόμενοι, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται αντιμέτωποι με μία απεριόριστα ταπεινωτική συνθήκη, στα όρια του ανθρώπινου – διότι το να πρέπει να υπακούς, το να ενεργείς αποκλειστικά κατ’ εντολήν και να σου είναι απαγορευμένη κάθε προσωπική κρίση, επιλογή και αυτενέργεια είναι ίδιον μόνο του δούλου, για του οποίου την ανθρώπινη υπόσταση, ως γνωστόν, είχαν αμφιβολίες μερικοί από τους εξοχότερους κατά τ’ άλλα διανοητές της αρχαιότητας… Από τη θέση αυτή, ο «υπερβάλλων ζήλος» πολλών αστυνομικών θα μπορούσε ακόμα και να ιδωθεί ως η έσχατη διεκδίκηση ––διεστραμμένη και παραπλανημένη φυσικά–– της στραγγαλισμένης τους αυτονομίας."
"Θέλω να πω, δηλαδή, ότι το να κατηγορούμε προσωπικά κάποιους αστυνομικούς, και μάλιστα με δακρύβρεχτους ηθικολογισμούς, είναι απλή εθελοτυφλία. Ισοδυναμεί με το να συγκαλύπτουμε το πρόβλημα του δομικού ρόλου της αστυνομίας σε κοινωνίες όπου η ταξική βία αναβλύζει διαρκώς, ακατάπαυστα, μέσ’ απ’ όλες τις θεσμικές πτυχές (και της οποίας θύματα δεν είναι λιγότερο οι ίδιοι οι αστυνομικοί, ανεξαρτήτως τού πόσο μπορούν να το καταλάβουν).."
"Αντιλαμβάνομαι, όπως κι εσύ, ότι τέτοιοι εκρηκτικοί σπασμοί της κοινωνίας έχουν μέσα τους όψεις οι οποίες είναι ανθρώπινο να μας λυπούν βαθιά και αφήνουν πραγματικές πληγές στο κοινωνικό σώμα. Ούτε όμως, από την άλλη πλευρά, είναι δική μας δουλειά να ηθικολογούμε στο κενό· εκείνο που χρειάζεται είναι να καταλάβουμε τη βαθιά λογική των γεγονότων. Όσο κατακριτέα πράγματα κι αν είναι η αδιάκριτη καταστροφικότητα ή το λεγόμενο πλιάτσικο από μία αφηρημένα ηθική σκοπιά, οσοδήποτε τυφλές και αν είναι ως ενέργειες, δεν παύουν να έχουν αντικειμενική σημασία και βάρος, το οποίο εμείς πρέπει να κατανοήσουμε και να μεταφράσουμε σε πρόσφορους πολιτικούς όρους."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου