Μπλογκο, και μπλογκας.

Blog greek material. Τι θα κανεις τωρα?
Το wordpad δουλευει και με τα δυο. Πρεπει να σκεφτω ενα πλανο. Ενα λεξιλογιο ορων δικων μου. Χωρις να γινω βαρετος και πολυξερακιας, δηλαδη να δινω την εντυπωση οτι μονο εγω ξερω τι κανω και οτι ολοι οι αλλοι ειναι μαλακες και δεν ξερουν τι λενε, θα πρεπει ομως να κανω γνωστο τον τροπο της σκεψης μου και την πρωταρχικη ιδεα οτι θα πρεπει συνεχεια να μαθαινουμε καινουργια πραγματα, καινουργιες γνωσεις.
"Γηρασκω αει διδασκομενος", ποσο ευκολα και ποσο καλυτερα θα ηταν ολα, οταν ολοι αναγνωρισουν οτι στην πραγματικοτητα δεν ξερουν τιποτα και οτι τωρα αρχιζουν να μαθαινουν, οτι οταν βαλουν στο μυαλο τους οτι: οτι ξερουν τους ειναι αρκετα, τοτε ειναι η ωρα για να τα μαζευουν και να πουν αντιο, οτι δεν εχει νοημα πλεον η ζωη τους, οτι οταν η ζωη τους ειναι μονο, "μαμ, κακα και νανι" η να απολαμβανει τα αγαθα των κοπων, οτι γρηγορα, ολα αυτα θα γινουν τοσο βαρετα στο σημειο που η ζωη τους θα ειναι συνεχεια αδεια, που ποτε, οτιδηποτε κανουν, απο οσα εχουν μαθει να κανουν δεν θα την γεμισει ποτε.
Αυτη μου η ταση θα πρεπει να γινη διαχυτα γνωστη (καποια αλλη λεξη θα ταιριαζε περισσοτερο εδω περα, αλλα καλη ειναι και αυτη για την ωρα) μεσα απο τα κειμενα που θελω να εκθετω σε αυτο το μπλογκο.
Τι λες καλε?
Αντε και συ?
Ω μουνακι βγαζεις.
Ωραιο κωλο εχεις.
Ω γαμωτο!
Και συ σουφρα θα μας δειξεις.
Πω-πω τι λεω! Οπως και να εχει, και αυτα μεσ' στο προγραμμα ειναι. Δεν μπορουμε να τα αγνοησουμε. Ειναι να σαν αγνοουμε την ιδια την φυση μας. Να αισθανομε ενοχος για κατι που μου περασε απο το μυαλο, κατι που ολοι αισθανομαστε και εκφραζουμε με τον ενα η τον αλλο τροπο, κατι απο την φυση μας.
Εκανα παλι μια βολτα εξω. Περπατησα στον τσιμεντενιο στενο διαδρομο, καπνιζοντας αυτο το διαβολεμενο τσιγαρο. Για πρωτη φορα μετα απο σχεδον ενα μηνα που το ΄κοψα. Ηταν ακριβως οπως τοσο καιρο πριν που στριφογυριζε στο μυαλο μου. Η ζεστη, η ησυχια, η μοναξια η μαλλον η κατα καποιο τροπο πλησμονη (for the lack of a better word), το να αφηνεις τον εαυτο σου ολοκληρωτικα στην αγκαλια ενος οικιου χωρου σου και να εντρυφας καθε στιγμη, να χανεσαι κυριολεκτικα, να γινεσαι ενα με το περιβαλλον και αναμεσα σε ολα αυτα τα τσιμπιματα απο τα κουνουπια. Τα διαβολεμενα, αποφασισμενα να σου χαλασουν το κεφι, αλλα αναμεσα στην τοσο ενοχλητικη τους παρεισφρυση, κατα καποιο τροπο και αυτα προσδιδουν στην ολη κατασταση την δικη τους ιδιαιτερη υποσταση. Οτι τιποτε καλο δεν ερχεται χωρις καποιο κοστος. Τα κουνουπια αντιπροσωπευουν το κοστος που θα πρεπει να πληρωσεις για να απολαυσεις την βραδυα.
Στα νυχτολουλουδα, που αστραφτουν την κιτριναδα τους αντανακλωντας το φως που εκπεμπουν οι λαμπες της ΔΕΗ, δεν στριφογυριζουν μελισσες και σφηκες για να τα τρυγισουν. Εχουν και αυτες το ωραριο τους και τωρα ειναι η ωρα τους για ξεκουραση και υπνο. Μονο τα κουνουπια εχουν πιαση δουλεια. Ειναι το ωραριο τους. Αλλα οπως ειπαμε και αυτα εχουν τον δικο τους ρολο.
Δεν χρειαζεται να αναζητουμε παραδεισους. Οι παραδεισοι ειναι βαρετοι (they are boring mate!). Τι να πω. Να αναφωνησω δυνατα "Τα αγαθα κοποις κτωνται" οπως ειπε και ο αρχαιος προγονος, που δεν θυμαμε το ονομα του τωρα.
Το φεγγαρι ειναι δυνατο. Οι αστερισμοι, παρ' ολα αυτα διακρινονται καθαρα, φωτεινα σημαδια, στιγματιζουν το σκοτεινο πεπλο της νυχτας. Η πανυψηλη λευκα στην αλλη ακρη του δρομου απλωνει τα σκοτεινα κλαδια της, αμιλητα σιωπηλα σημαδι της ελλειψης ακομα και ιχνους αερα.