Το μυαλο μου φουσκωσε. Εσκασα, με επιασε απελπισια. Δεν γινεται τιποτα. Ειμαστε καταδικασμενοι. Καταδικασμενοι σε ισοβια, μπλοκαρισμενοι σε ενα πλεγμα διαδικασιων, που δεν δινει την δυνατοτητα και συναμα αφαιρει την ελπιδα για κατι καλυτερο. Αλλα οχι, με το να σκεφτεσαι και να προβαλεις λυσεις μεσα απο το συστημα δεν βγαζει, χρειαζεται να βγης εξω απο το συστημα, να το κοιταξεις απο πανω μεχρι κατω, και να δης που ποναει και που χωλαινει, να βρης την αιτια, και να επεμβης. Οχι απο μεσα αλλα απο τα εξω.
Και θα βρης την αιτια στις βασεις, στα θεμελια που πανω τους εχει χτιστει ολος αυτος ο ογκος, λιθαρι λιθαρι με την παροδο του χρονου, και τι νομιζεις οτι θα βρης. Θα βρης την μοναδα, το ατομο, εσενα και εμενα, οι σχεσεις που εχουμε και οτι διεπει τις σχεσεις αυτες.
Τι τις καθοριζει: Απαντησεις πανω σε ερωτηματα που εχουν κανουν με το τι με ευχαριστει, τι με δυσαρεστει, τι κανω κεφι και πως αυτο καθοριζει τις σχεσεις μου με εσενα η με τον αλλο η με τον διπλα. Καθε ενας, ενα ατομο, που απαντα με τον δικο του τροπο σε αυτα τα ερωτηματα και η απαντηση που δινει εφαρμοζεται σε δραση που σαν αποτελεσμα εχει το οικοδομημα που καλουμε κοινωνια. Και μεσα στην κοινωνια χτιζονται ολα τα αλλα επιμερους οικοδομηματα εκπαιδευσης, δουλειας, διασκεδασης.
Και ολα αυτα ξεκινουν απο την δραση του ατομου, καθοσον, αμα θεωρησουμε την δραση του ανθρωπου σαν μια μεταβλητη, συγκερασμενη μαζι με τις αλλες μεταβλητες απο καθε ενα ατομο σε ενα κοινωνικο χωρο, μορφωνουν μια συνολικη δραση που αποτελει απο μονη της μια καινουργια εξαρτημενη μεταβλητη, και το πραγμα πηγαινει λεγοντας. Με τη δραση ολων αυτων των μεταβλητων, εξαρτημενων και μη, φτιαχνεται το οικοδομημα που καλουμε κοινωνια με ολα τα επι μερους της οικοδομηματα.
Σκεψου τωρα τι θα γινει αν και αλλαξεις ενα τοσο δα, στην αρχικη μεταβλητη, στην δραση του ατομου, ενα θροϊσμα απο το πεταγμα μιας πεταλουδας, τοτε ολο το συστημα που λεμε κοινωνια θα αναταραχτει εκ θεμελιων, θα ανασυγκροτηθει απο τη μια ακρη στην αλλη, θα αλλαξει. Πες παραδειγματος χαρη οτι βλεπεις μονο μια ωρα τηλεοραση η οτι την ανοιγεις μονο οταν πραγματικα υπαρχει ενα προγραμμα που νομιζεις οτι αξιζει να το δης. Τις αλλες ωρες κατι αλλο θα κανεις. Οτι και να ειναι αυτο το κατι αλλο, ειναι μια αλλαγη στην δραση, μια μικρη αλλαγη σε συγκριση, αλλα οταν αυτη αλλαγη επαναλαμβανεται απο καθε ενα ατομο σε ενα κοινωνικο χωρο ξεχωριστα, πολλαπλασιαζεται, γινεται τυφωνας.
Καθε ενας στην ελλαδα ξερει τι φταιει. Αντι να τα παραχωνει μεσα του και να αγχωνεται η να προσπαθει να αλλαξει το συστημα απο τα πανω η να προσπαθει ματαια να αλλαξη την εμφανιση της μιας η της αλλης διδικασιας να κοιταξει τον εαυτο του και τους αλλους γυρω του.
Απο εκει θα πρεπει να αρχιζουν οι αλλαγες.
