Δεν μπορω να καταλαβω πως μπορει να διαβαστη ενα βιβλιο μονορουφι. θα μπορουσα να πω οτι θαυμαζω τους ανθρωπους που μπορουν να το κανουν αυτο, αλλα δεν θα το πω γιατι δεν το πιστευω. Οταν διαβαζω ενα βιβλιο που με εχει κινηση το ενδιαφερον μπορει να κανω κι ενα χρονο για να το διαβασω. Καθως διαβαζω μια παραγραφο, οι εννοιες που αναπτυσσει ο συγγραφεας σκαλωνουν μεσα στο μυαλο μου. Σκαλωνουν στις εννοιες που εχω ηδη αποκτησει απο προηγουμενες εμπειριες. Δεν με αφηνουν να συνεχισω. Παλευουν μεσα μου, και συνηθως με σπρωχνουν να αντλησω εννοιες και απο αλλες πηγες. Μπορει να μου τριβελιζουν το μυαλο για μερες πριν να αισθανθω οτι ειμαι σε θεση να συνεχισω το βιβλιο απο κει που το σταματησα.
Πολλες φορες μπορει να εχω δυο-τρια βιβλια η φωτοτυπιες απο ιστοσελιδες με τις εννοιες τους να περιτριγυριζουν στο μυαλο μου για μερες. Το μυαλο μου προσπαθει να ταιριαξη τις καινουριες πληροφοριες με τις γνωσιακες δομες, τις γνωσεις, που εχω ηδη κατασταλαξει απο προηγουμενες εμπειριες και επειδη δεν ταιριαζουν ευκολα θα πρεπει να προσαρμοσει τις γνωσιακες δομες που εχω ηδη, για να δεχτη την καινουρια εμπειρια και τελικα να την ταιριαξη, φτιαχνοντας νεες γνωσιακες δομες, νεα γνωση. Η διαδικασια μαθησης οπως αναφερεται σε αυτην την ιστοσελιδα και η διαλευκανση της αποδιδεται στον Jean Piaget.
